Το μάτι ενοχλούσε το δόντι
κι αποφάσισα να το βγάλω.
Εξάλλου, ο χρυσός είναι που
έχει αξία
Και η όραση, δε χρειάζεται
μάτι
Χρήστος Ζάχος
…
Διωγμένος από την Γη
του μίσους και του πολέμου,
αυτού του σαπιοπολιτισμενου
κόσμου,
με μια πληγή βαθιά και μια
νέα ήττα.
Τάκης Ηλιου
…
Ω! Τα καημένα τα κορίτσια
των κομμωτηρίων·
έτσι καθώς αμήχανα
τις επιδέξιες κινήσεις της κομμώτριας
κοιτάζουν,
παίρνουνε τόση απογοήτευση
αδυνατώντας απ’ την κούραση,
τα μυστικά της τέχνης να διακρίνουν.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης
…
Ο άλλος μαστός το γάλα
ξερνούσε,
σημάδια ξερά πάνω στη ρόμπα
τη ροζ.
Ήταν οι μοίρες έλεγε,
που της ευλόγησαν τον ένα
μαστό.
Δήμητρα Καββαδία
…
είπα να σου γράψω πως
έκοψα τα μαλλιά μου αλά
γκαρσόν,
όπως η Ζαν ντ' Αρκ των
παιδικών μου θρύλων
που κάηκε σ' ένα πάσσαλο
δεμένη μαζί
με την κοντή της κόμη.
Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα
…
άναρχος είναι ο χρόνος
παρά τη συντεταγμένη πάροδο
των λεπτών
στον ύπνο μετριέται με
όνειρα,
ευτυχώς ρηξικέλευθα.
Νίκος Κατσικάνης
…
Τόσο ψέμα, στο περιτύλιγμα
της μελλοντικής μας ζωής
της ανήκουστης ερωτικής
προσευχής
που καρτερούν "οι
μελλοθάνατοι ερωτευμένοι"
Γιάννης Κανδύλης
…
Αποσκευές μοναδικές οι
αναμνήσεις
και μια ηθική ικανοποίηση
πως παρέδωσες τα ηνία στα
παιδιά σου
ν’ αγωνιστούν κι αυτά
Αδαμίδου Κηπουρίδου
Παρασκευή
…
η Ευρώπη είναι σαν ένα κενό
γράμμα .
δεν έζησε ποτέ !
δεν άφησε διαθήκη-καμία-
να δούμε τον ζήλο της για
‘μάς !
δεν μίλησε κάνεις τα ευρωπαϊκά
της !
Κώστας Α. Κωνσταντινίδης
…
Άρχισε η πανούκλα
και μυρίζει τη δυσωδία της,
μα όσα κι αρώματα να βγάλει
η ψυχική μυρωδιά δεν φεύγει.
Πάνος Μέγας
…
Τα ημιμαλάκια εξελίσσουν
τώρα μαλάκια
Δε θα ζω να κλάψω και να
γελάσω
με τα μαλάκια των μαλακίων
Τάκης Μιχόπουλος
…
Τότε ξεπροβάλλει κάποια Ιδέα
μέσα από το Χάος και
συγκινείσαι
γιατι αναγνωρίζεις τις
ποιότητες της πλήρους
συστάσεως του Είναι...
- το Δαιμόνιο του
Σωκράτους...
που παραμένει διαχρονικό στο
αίμα σου...
Δημήτρης Μουχας
…
Η αισθητική εθνικιστικής
νεολαίας
Παιδικές ζωγραφιές ενός
φασίστα
Οι φασίστες δεν έχουν ψυχή
Η Τέχνη δεν υφίσταται χωρίς…
Γιώργος Μικάλεφ
…
Είναι η στιγμή
που ηράσθη θηλή παλλακίδας
και ο έρως λερός ανεδύθη
φορώντας ζαρτιέρες μαύρες
στα γερασμένα του χρόνου
πόδια.
Θανάσης Πάνου
…
Σκόπευα να γράψω τόσα χθες
βράδυ,
μα δεν είχα πάρα μόνο ένα
κομμάτι χαρτί
στο μέγεθος της χούφτας
μου....τόσο τσαλακωμένο,
που ήταν σαν να έχει ήδη
γραφτεί.
Ρένα Πέτρου
…
και ο τρόπος που θεραπεύει
το χέρι την πληγή
διπλή αφορμή η εξήγηση να
απλωθεί
από άκρη σε άκρη σε τούτη
την ανέλπιστη μικρή σχισμή,
το χάος να επουλωθεί.
Λουκία Πλυτά
Πόρνη η ιστορία...
Κρεμασμένη ανάποδα σαν
νυχτερίδα,
στο κατάρτι ενός πλοίου που
οδεύει στο χάος,
θριαμβολογεί την επανάληψη
της,
Χρήστος χ. Παραβαλος
…
Ο κόσμος δεν παραγγέλνει πια
ποιήματα γραμμένα πάνω του.
Βολεύεται με ό,τι βρει κι
έτσι έκλεισε
η βιοτεχνία ποιημάτων στη
γωνία.
Giwrgos Papamixelakis
Technergon
…
Μεσ΄ του Τσιτσάνη τις
μεγάλες συννεφιές
μεσ' του Θεόφιλου τις
ζωγραφιές σε γυρεύω
μεσ΄το νανούρισμα της Δόμνας
το γλυκό
μέσα στου Στέλιου το
αναφιλητό σε γυρεύω
Ελεάνα Τσεσμελή
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σπόροι
Στον
βραδυφλεγή βηματισμό
του
χειμώνα
κρύβεται
το καλοκαίρι.
Η
ανάταση των χεριών συνιστά Τέχνη, όταν τα εύπλαστα πεντάκτινα γήινα χέρια
–σύμβολα των πέντε βασικών αισθήσεων – μέσω της ατομικής βούλησης, ενωθούν
συνειδητά με τις φωνητικές χορδές της προαιώνιας πορείας του ανθρώπινου γένους.
Ακόμα και όταν οι περιστάσεις μοιάζουν ακατάλληλες για δημιουργία, τα
σφιχταγκαλιασμένα με τον νού, ακροδάχτυλα,
πάντα είναι ικανά να διαπεράσουν σαν λέιζερ το συμπυκνωμένο σώμα των
αντιξοοτήτων, αποδίδοντας τα μέγιστα. Εν καιρώ κρίσης οι Τέχνες μοιάζουν να
βάλλονται ποικιλοτρόπως. Πάμπολλα σύγχρονα συγγράμματα περιγράφουν τα πως και
τα γιατί η διαθέσιμη ρευστότητα διαλέγει να υποστηρίξει πρωτίστως τις
θεωρητικά, βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Το πάθος όμως για δημιουργία πάντα
ακόρεστο. Πάντα καταγεγραμμένο στο ανθρώπινο κύτταρο, ψάχνει διέξοδο. Οι Τέχνες
δεν επικροτούν την καθήλωση στο συναίσθημα της επιβίωσης, ούτε την λογική της
φτώχειας. Νιώθουν τον χτύπο του αέναου, την φωτιά που καίει στο κέντρο του
στήθους κάθε όντος. Νιώθουν πως έφθασε η ώρα περνώντας μέσα από τα λημέρια του
Ηφαίστου να εισπνεύσουν φώς, ώστε να επεκτείνουν τους ορίζοντες.
Οι
Τέχνες αντλώντας δύναμη από το ασίγαστο πάθος των δημιουργών εξωραΐζουν τα
άνισα. Οι τεχνίτες συλλαμβάνουν και γεννούν ιδέες-σπόρους εμπλουτισμένους
υψηλές δονήσεις και συχνότητες που πάλλονται, καλλιεργώντας και διαγράφοντας
νέες πορείες. Πορείες ενθύμησης, εξέλιξης, ανέλιξης, υπεράσπισης,
αντίστασης, συνδράμοντας με δυνατή φωνή
στα κοινά.
Ο
πλούτος των Ανθολογίων - σαν ένα μικρό δείγμα
αλληλεπίδρασης - μετασχηματίζει
συνειδητά ή ασυνείδητα το δυναμικό των ανθρώπων, μεταφέροντας τα στοιχεία
εκείνα που αποτελούν τον πρώτο κρίκο της δημιουργίας, την δύναμη της
συνεργασίας. Τονίζοντας παράλληλα το αναγκαίο της διαφορετικότητας, η οποία
είναι η κύρια πηγή της Ο-μορφιάς.
Αποχωριζόμενοι
περιστασιακά οι καλλιτέχνες την στενή
ατομική έκφραση, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης, χαρίζουν την ανάγκη του
ανταγωνισμού και της πρωτιάς στο μαύρο σκοτάδι, εισχωρώντας γεμάτοι
αυτοπεποίθηση στην χώρα του πολυδιάστατου Ενός. Η μακριά αλυσίδα αποκτά όρια,
χωρίς να περιορίζει ή να περιορίζεται. Θέτονται οι βάσεις, ενώ έκαστος
κρίκος-εραστής προσφέρει το καλύτερο μέρος του, προκειμένου να εκφραστεί,
προκειμένου να αριστεύσει, προκειμένου να συνεισφέρει στο συλλογικό έργο, το
μέχρι στιγμής, γονιμότερο κομμάτι της ψυχής του. Η δυνατότητα συνδυασμού
διαφορετικών εσάνς παράγει μεθυστικά αρώματα, ξεχωριστούς ήχους, εξεγείροντας
νέες δυνατότητες, εικόνες και συναισθήματα.
Αγγίζοντας
με το βλέμμα το εξώφυλλο συνδέεσαι με τις ψυχές τους. Εισχωρώντας μέσα του,
αντιλαμβάνεσαι την υπεροχή όλων των μερών που εργάσθηκαν με μεράκι και χωρίς
άλλο όφελος από την ανάγκη να εξυψώσουν και να εξυψωθούν, σπάζοντας τους
απαγορευτικούς φραγμούς της δύστοκης εποχής που διανύουμε τις ζωές μας.
Αποδεικνύοντας έμπρακτα, πως η ανθρώπινη συνείδηση μέσα από τις κατάλληλες τεχνικές
μπορεί να χτίσει ανώτερες ενεργειακές γέφυρες επαφής και επικοινωνίας. Τεχνικές
που οδηγούν στην εκμηδένιση του ακατάλληλου μέρους του Εγώ, το οποίο όταν
ξεπερνά τα όρια της δικής του χώρας, κατακερματίζει κάθε ικανότητα συλλογικής
δημιουργίας. Ο πρωτομάστορας Θανάσης Πάνου, γεμάτος όρεξη για ζωή, απασφαλίζει
την χειροβομβίδα του ανέραστου μετατρέποντας τον εαυτό του σε μαέστρο μιας
εξαίσιας χορωδίας, που κάθε μέλος της είναι παράλληλα μαέστρος της συνολικής
σύνθεσης, και του ατομικού του έργου.
Άνθρωποι
πλανήτες, κομήτες, αστερισμοί, ήλιοι, μουσικοί, ποιητές, ζωγράφοι, χαρίζοντας
απλόχερα ιδέες, ερωτοτροπούν ατομικά και συλλογικά, ράβοντας κομμάτια
πνεύματος, εκφράζοντας την ανάγκη να
διδάξουν και να διδαχθούν πως ο χρόνος και όσα μέσα του φέρει, είμαστε εμείς
και πώς έχουμε αν το θελήσουμε μέσα από τις επιλογές μας, την απόλυτη κυριαρχία
του μέλλοντός μας.
